Yaş aldıkça insan daha çok anlıyor insanın içinde var olan melekle şeytanı.
Resmen her gün karşımda bir melek ve şeytan var,göz göze geliyorum her ikisiyle de.
Her ikisiyle de gün boyu savaşıyorum,büyük savaşlar bunlar.
Kendi içimde verdiğim değil,bizzat somut hissettiklerim,işittiklerim,gördüklerim..
İnsan öylesi somut olunca daha çok şaşırıyor.
Karşında canlı ve diri,duruyor. Dimdik.
Her hamlesini hesaplayarak,sayarak,yazarak,biçerek.
Bu oldukça şaşırtıcı bu açıdan. İnsan zihninin böylesine dolambaçlı olması,böylesine her adımı hesaplaması. Aptal bir gülümseme bırakıyor suratımda.
Bekle. Seninle çok güzel oyunlar oynayacağız.
Çok güzel sersemleteceğim seni.
Sen böylesine kalleş bir olgusun,bir gün kol kola gezip iltifatlar yağdıran;diğer gün lanetler okuyup, gelmişine geçmişine söven bir olgusun.
Kalleşliğin ve art niyetin bir kenara dursun.
Seni çürüteceğim.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"bazen"

Bazen öfkeyle doluyor içim,bazen dinginlikle. Bazen duyguyla doluyorum,bazen safkan boşlukla. Her şey içinde zıddını barındırır buna itiraz yok ancak,bu derece uç olmak ürkütüyor beni. İnsanlara güvenememek,her şeyden şüphe duymak. Bunlar bir insana oldukça zor. Tutunacak herhangi bir olgun yok. Zaten insanları da tutunmaya değer bulmuyorsun. Onlarca insan her gelen güvenebilecek biriymiş gibi duruyor ama asla farkı yok bir adım öncekinden. Sevgiye de sözlerimiz aynı,nefrete de. O yüzden aynı senaryoları yaşıyoruz,bir sonraki senaryoya da baştaki heyecanı için tüm umudumuzla tutunuyoruz.
Devamı

aynılaşmak adına

İnsanların hareketlerini seçmenin kolaylaştığını düşünüyorum ve buna hak vermeyen olmaz sanırım. Çünkü makineleştik, açgözlüleştik ve ilgi için yaptığımız hareketler aynılaştı.  Aynılaşmanın ardında aynı arzu olsa da -ilgi görme, sevilme vb.- her insanın tepkisi farklı olmalıydı olaylara. Ben sıradan birini çevirip merhaba dediğimde bu ona karşı bir adım olarak sayılmamalıydı. İnsandık ve iletişime muhtaçtık. Konuşmaya ,anlaşılmaya,duyulmaya ve itirafa..  Keşke her şey bu kadar karmaşıklaşmasaydı, keşke her şeyin yalnızca bir anlamı olsaydı ve herkes tarafından farklı algılanmasaydı. Bu aynılaşmak değil kesinlikle,yine mutluluk algımız mutluluk algımız farklı olacak yine farklı şeylere farklı tepkiler vereceğiz. Sadece düşünceler sadeleşecek,insan ilişkileri bir nebze kolaylaşacak. Yalnız kalmak bir zorunluluk olmayacak.  Zor belki biraz ama imkansız değil. Hiçbir zaman değildi. Aslen yapımızda kolaya kaçmak varken nasıl oluyor da bu işleri böyle yokuşa sürdük? Bilmiyorum..
Devamı